ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
อัคคิเวสนะ! ก็เราสำนึกอยู่เสมอว่า เราเป็นผู้แสดงธรรม แก่บริษัทเป็นจำนวนร้อยๆ. อาจจะมีคนสักคนหนึ่ง มีความสำคัญอย่างนี้ว่า "พระสมนโคดมแสดงธรรมปรารภเราคนเดียวเท่านั้น ดังนี้; อัคคิเวสนะ! ท่านอย่าพึงเห็นอย่างนั้นเลย ตลอดเวลาที่ตถาคตยังแสดงธรรมอยู่โดยชอบ เพื่อประโยชน์ให้มหาชนรู้แจ้ง, อยู่โดยท่านเดียว.
อัคคิเวสนะ! เรานั้นหรือ, จำเดิมแต่เริ่มแสดง กระทั่งคำสุดท้ายแห่งการกล่าวเรื่องนั้นๆ ย่อม ตั้งไว้ซึ่งจิตในสมาธินิมิตอันเป็นภายในโดยแท้ ให้จิตดำรงอยู่ ให้จิตตั้งมั่นอยู่ กระทำให้มีความเป็นจิตเอก ดังเช่นที่คน ท. เคยได้ยินว่าเรากระทำอยู่เป็นประจำ ดังนี้
หมายเหตุ : ข้อความเหล่านี้มีใจความว่า ทรงมีสมาธิจิตตลอดเวลาที่ทรงแสดงธรรม กล่าวคือเมื่อกำลังตรัส ก็มีสมาธิในถ้อยคำที่ตรัส; ในระหว่างแห่งการขาดตอนของคำตรัสซึ่งถ้าเกิดมีขึ้น ก็ทรงมีสมาธิเนื่องด้วยสุญญตา ดังที่ประองค์มีอยู่เป็นประจำ. เป็นอันว่า ตลอดเวลาที่ทรงแสดงธรรมไม่มีจิตที่ละไปจากสมาธิในภายใน.
---ผู้รวมรวม
- บาลี มหาสัจจกสูตร ม.ม. 12/460/430. ตรัสแก่สัจจกนิครนถบุตร อัคคิเวสนะที่กูฏาคารศาลา ป่ามหาวัน ใกล้เมืองเวสาลี.