ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
(พระผู้มีพระภาค ประสบทุกขเวทนาทางกายอันแก่กล้า เนื่องจากถูกกระทบด้วยสะเก็ดหิน ทรงมีสติสัมปชัญญะอดกลั้น ประทับสีหไสยาอยู่; มารได้เข้าไปหาพระผู้มีพระภาคแล้วกล่าวคาถาเยาะเย้ย ดังนี้ว่า :-)
"ท่านนอนอยู่ด้วยความซบเซา หรือว่าเพราะความเมากาพย์กลอน. ประโยชน์อะไรของท่านไม่มีแล้วหรือ มานอนอยู่ผู้เดียวในที่อันสงัด. อะไรกันนี่ เห็นแต่จะนอน เห็นแต่จะหลับ."
(พระผู้มีพระภาค ได้ตรัสตอบดังนี้ว่า :-)
เรามิได้นอนอยู่ด้วยความซบเซา หรือว่าเพราะความเมากาพย์กลอน. เราไม่มีความเศร้าโสก รู้สึกอยู่ซึ่งประโยชน์; เรามีความเอ็นดูในสรรพสัตว์ นอนอยู่ผู้เดียวในที่นั่งนอนอันสงัด. พวกที่ถูกลูกศรปักอก ปวดอยู่ในหทัยเป็นคราวๆ ทั้งลูกศรเสียบอยู่ เขาก็ยังหลับได้ ทำไมเราซึ่งไม่มีลูกศรปัก จะหลับไม่ได้เล่า. เราตื่นอยู่ก็ไม่ยุ่งใจ. และไม่ดิ้นรนเพื่อจะหลับ. วันคืน ท. ไม่ทำการแผดเผาแก่เรา. เราไม่มองเห็นความเสื่อมเสียที่ไหนในโลก; เพราะเหตุนั้น แม้ในความหลับ เราก็ยังเป็นผู้เอ็นดูในสัตว์โลกทั้งปวง.
ลำดับนั้น มารผู้มีบาป รู้สึกว่า พระผู้มีพระภาครู้กำพืดเราเสียแล้ว พระสุคตรู้กำพืดเราเสียแล้ว มีทุกข์โทมนัส อันตรธานไปแล้วในที่นั้นนั่นเอง.
- บาลี สคา. สํ. 15/162/454. ตรัสแก่มาร ที่มัททกุจฉิมิคทายวัน ใกล้กรุงราชคฤห์.