ไปยังหน้า : |
[Font : 15 ]
|
| | |
ผู้แสดงธรรมโดยหลักปฏิจจสมุปบาทเท่านั้นจึงชื่อว่า “เป็นธรรมกถึก”PTC31
ครั้งหนึ่ง ที่พระเชตวัน ภิกษุรูปหนึ่งได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ แล้วทูลถามว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ! ที่กล่าวๆ กันว่า “ธรรมกถึก - ธรรมกถึก” ดังนี้ ; ภิกษุชื่อว่าเป็นธรรมกถึก ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ พระเจ้าข้า?” ดังนี้.
พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสตอบว่า “ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งชราและมรณะ ผู้ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งชาติ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งภพ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งอุปาทาน อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งตัณหา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งเวทนา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งผัสสะ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งสฬายตนะ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งนามรูป อยู่ไซร้; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือแห่งวิญญาณ อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะ เรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุธรรมกถึก”.
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งสังขารทั้งหลาย อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า "ภิกษุธรรมกถึก".
ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุแสดงธรรมเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งอวิชชา อยู่ไซร้ ; ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า "ภิกษุธรรมกถึก".