[Font : 15 ]
| |
ปฏิบัติเพื่อการดับปฏิจจสมุปบาทชื่อว่าปฏิบัติธรรมสมควรแก้ธรรม

ปฏิบัติเพื่อการดับปฏิจจสมุปบาทชื่อว่าปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมPTC122

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งชรามรณะ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า“ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งชาติ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า“ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งภพ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งอุปาทาน อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งตัณหา อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งเวทนา อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งผัสสะ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งสฬายตนะ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งนามรูป อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งวิญญาณ อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งสังขาร อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”.

ดูก่อนภิกษุ ! ถ้าภิกษุเป็นผู้ปฏิบัติแล้ว เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อความคลายกำหนัด เพื่อความดับไม่เหลือ แห่งอวิชชา อยู่ไซร้, ก็เป็นการสมควรเพื่อจะเรียกภิกษุนั้นว่า “ภิกษุผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรมแล้ว”, ดังนี้ แล.


เกี่ยวกับธรรมโฆษณ์ออนไลน์ (Disclaimer)
แม้ระบบ "ธรรมโฆษณ์ออนไลน์" พยายามปรับปรุงข้อมูลให้ถูกต้องมากที่สุด ผู้ศึกษาก็พึงตรวจสอบกับตัวเล่มหนังสือต้นฉบับ ที่มีการพิมพ์ครั้งล่าสุด ก่อนนำข้อมูลไปใช้ในการอ้างอิง"

  |     |   แจ้งข้อผิดพลาด / แนะนำ