[Font : 15 ]
| |
สิ่งที่ไม่ทรงนำมาสอน มีมากยิ่งกว่ามากนัก |  

ครั้งหนึ่ง พระผูมีพระภาคเจา ทรงประทับอยูที่ สีสปาวัน ใกลกรุงโกสัมพี. ทรงกําใบสีสปาขึ้นหนอยหนึ่ง แลวตรัสถามหมูภิกษุ วา ใบสีสปาที่ทรงกํานี้ กับ ที่อยูบนปาโนน, ไหนจะมากกวากัน. เมื่อภิกษุกราบทูลวา ที่อยูบนปาโนนมากกวามากแลว จึงตรัสวา :-

ภิกษุ ท.! ฉันใดก็ฉันนั้น, สิ่งที่ยังอยูมากกวามาก ก็คือสิ่งที่เรารูยิ่งแลว แตไมนํามาสอนพวกเธอทั้งหลาย. เพราะเหตุไรเราจึงไมสอนสิ่งนั้นแกพวกเธอเลา ? เพราะวาสิ่งๆ นั้น ไมประกอบด้วยประโยชน ไมเปนเงื่อนตนของพรหมจรรย ไมเปนไปพร้อม เพื่อความหนายทุกข ความคลายกําหนัดความดับ ความรํางับ ความรูยิ่ง ความรูพรอม และนิพพาน; เพราะเหตุนั้น เราจึงไมสอนสิ่งนั้น แกพวกเธอทั้งหลาย.

- มหาวาร. สํ 19/548/1712.


เกี่ยวกับธรรมโฆษณ์ออนไลน์ (Disclaimer)
แม้ระบบ "ธรรมโฆษณ์ออนไลน์" พยายามปรับปรุงข้อมูลให้ถูกต้องมากที่สุด ผู้ศึกษาก็พึงตรวจสอบกับตัวเล่มหนังสือต้นฉบับ ที่มีการพิมพ์ครั้งล่าสุด ก่อนนำข้อมูลไปใช้ในการอ้างอิง"

  |     |   แจ้งข้อผิดพลาด / แนะนำ
หนังสือที่เกี่ยวข้อง